Sımsıcak bir dokunuş, kalp çarpıntısı, heyecan, pembe hayaller ve daha fazlası..

Bir duygu uğruna düşmek öncesini sonrasını nasılını niçinini düşünmeden..

Bencilce evet en doğru kelime bencilce..

Aşk= bencillik..

Gidip doğru kişiyi bulacak değil ya..

Gidip de en olmayacak kişide saplantılı bir şekilde kalmaktır bazen..

İşte o zaman daha da kuvvetlenir, daha da sıkı sıkıya sarar benliğini..

Herşey o olur..

Doğrular uçar gider.. Yanlışlar doğru olur..

İki kişilik mutluluk , çevreye zehir saçar..

Aşk deriz sahipleniriz, en iğrenç etiketler olarak yapışıverir sırtımıza..

Çevre kabul etmez.

Birilerinin arkasından konuşmak her zaman daha kolay olmuştur..

Nasıl niçin neden demeden sorgulamadan kabul etmek, dillendirmek daha caziptir..

Büyük tecrübeler gelip geçicidir der..

İmkansızlıklar yoktur ama engebeler vardır..

Aşılması çok zor..

Her aşılma paramparça yapar etrafımızdakileri ..

Biz birbirimizi çok severken, aşkımıza sahip çıkarken,

Bu duyguyu yaşamamıza izin vermezler.

Çünkü gerçek bir tanedir..

ve gerçek çevrenin olması istediği gibidir..

Aşk affeder mi herşeyi?

Bütün hakaretleri, bütün mutsuzlukları..

Ya da sen kendini affeder misin?

Geçtim ben bütün herkesi..

Kendini affedebilir misin ?

Değer mi ?

Evet.. Değer..

Herşeye, herkese hatta kendime rağmen..

Seninle yaşadığım herşey çok güzeldi sevgili..

Aşkınıza sahip çıkın.. Çekip gitmek en kolayıdır. Önemli olan kalıp savaşmaktır..